Ο Καθρέφτης

Πες μου.

Πες μου για εκείνες τις σκέψεις που σε βασανίζουν τις νύχτες.

Μίλησε μου, για τα όνειρά που δεν έκανες ποτέ.

Για τις λέξεις που δε πρόλαβες ποτέ να πεις εκεί που ήθελες,

για τις ποντοπόρες σκέψεις που έκανες, χωρίς κανείς να τις καταλάβει ποτέ.

Απάντησε στις ερωτήσεις μου, γιατί κλαις?

Γιατί κοιτάζεις συνέχεια τα σύννεφα με μια νοσταλγία ζωγραφισμένη στο βλέμμα σου?

Γιατί το κορμί σου έχει τόσα σημάδια,

και πως ματώνουν τα χείλη σου τόσο πολύ οταν μιλάς?

Τι σου λείπει τόσο πολύ που κάνει βαριά την ανάσα σου,

τι σε πονάει όταν σ’ αγγίζω στοργικά

και γιατί δεν μ’ αφήνεις να σε πάρω αγκαλιά?

Γιατί πια δεν γελάς

και τι κρύβουν οι μισές κουβέντες που με το ζόρι μου λες?

Γιατί ταξιδεύει τόσο πολύ το μυαλό σου όταν στα μάτια με κοιτάς?

Που πήγε η δύναμη που έβλεπα παλιά μες την καρδιά σου?

Γιατί δεν μου λες? τι φοβάσαι?

Εγώ είμαι…Σε τούτο το καθρέφτη.. το είδωλο σου…