"Nα"

Να μου γελάς,

γιατί είναι οι νύχτες καμιά φορά φριχτές.

Να μου μιλάς,

για να γεμίζει η ψυχή μου μουσική.

Να με κοιτάς,

για να μπορώ μέσα απ' το βλέμμα σου μακριά να ταξιδεύω.

Να με αγκαλιάζεις,

γιατί ο χειμώνας της ψυχής είναι βαρύς.

Να με φιλάς,

για να γλυκαίνεις κάθε πικρό μου όνειρο.

Να με αγαπάς,

για να 'χει νόημα για μένα η ζωή.

Να είσαι πάντα εδώ,

γιατί δεν θέλω να μου λείψεις ποτέ...

Να με κρατάς, 

γιατί δεν αντέχω άλλο αυτόν τον κόσμο μάτια μου.

Γέμισε κακία και η καρδιά μου δεν αντέχει.

Να με κρατάς σφιχτά,

να μη φοβάμαι άλλο πια....

The way i see the world

Have a lovely weekend everyone...

Roadtrip in Greece

A roadtrip in Greece... Nothing better than the morning sun rising

Σάββατο

…και οι λέξεις τρομάζουν,

Ένα κυνηγητό είναι η ζωή που ποτέ δεν τελειώνει…

Σάββατο και πίσω απ τις σκιές του φεγγαριού

οι άνθρωποι βγάζουν τις μάσκες και μεταμορφώνονται σ’ ανήμερα θηρία…

Το σκοτάδι καλύπτει τις βρώμικες ψυχές μας 

και η δυνατή μουσική εκείνες τις κραυγές από το βάθος της ψυχής μας

που ποτέ δεν θ ακουστούν…

Πως έγιναν έτσι οι άνθρωποι, αναρωτήθηκα και συνέχισα να περπατάω 

παράλληλα με τις βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων..Των κλειστών καταστημάτων..

Όπως είναι και οι καρδιές των ανθρώπων.

Η σιωπή απόψε δεν μπορεί να ακουστεί απο πουθενά…

μας άφησε κι αυτή,

στην θέση της ψεύτικα γέλια που καλύπτουν τα δάκρυα της ιδιας της ζωης.

Ενας κόσμος σε παραλήρημα 

που παίζει ενα φριχτό παιχνίδι υποταγής….

Κουράστικα θαρρώ να τους κοιτάζω,

έτσι όπως με στόμφο μιλούσαν για το μεγαλείο μιας ζωής που δεν έζησαν ποτέ αλλά ταυτόχρονα 

την πλάσαραν ο ένας στον άλλο γνωρίζοντας κατα βάθος πως τώρα ποια κανείς δεν πιστεύει κανέναν.

Πλαστικές κούκλες σαν σε βιτρίνα οι γυναίκες 

και χημικά απόβλητα τα γυμνασμένα κορμιά των εκφυλισμένων ανδρών

που προσπαθούν μέσα απο καθρέφτες να γνωρίσουν την ευτυχία.

Μα ένας καθρέφτης δεν μπορεί ψέμματα να πει..

Δεν είναι φτιάγμενος απ το υλικό που φτιάχτηκαν οι άνθρωποι.

Η ώρα περνάει…

Η ώρα που πέρασε δεν θα ξανάρθει ποτέ…

Μονάχα αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν 

οτι η πραγματική ευτυχία δεν κρύβεται πίσω απο ψεύτικα χαμόγελα

η δοξασίες σε σπασμένους καθρέφτες 

μονάχα τότε η αγάπη θα είχε μια ελπίδα να σωθεί…

Η αγάπη…

Η λέξη που εκφέρεται τόσο εύκολα

μα υποστηρίζεται ακόμα δυσκολότερα…

Ανάθεμα αν ηταν απλά μια λέξη…

Η νύχτα τελειώνει

την θέση της θα πάρει σε λίγο το πρωί

εκεί που οι μάσκες ξαναμπαίνουν κι όλοι είναι αντιμέτωποι

με το φως..

Εκείνο το φως που τους τρομάζει,

κι έτσι γι ακόμα μια φορά στην μίζερη ζωή τους θα κρυφτούν πίσω απο ενα άψυχο γραφείο

και μια οθόνη ενος υπολογιστή η ενός τηλεφώνου,

περιμένοντας καρτερικά η ώρα να περάσει, η μέρα, η εβδομάδα

μέχρι να έρθει πάλι το Σάββατο, 

το Σάββατο που επιτέλους θα λυτρώσει την ανυπαρξία.

Τελείωσε η βόλτα μου

και δεν ήξερα αν έπρεπε να τρέξω πίσω και στη σιωπή μου να κρυφτώ 

η να ουρλιάξω δυνατά και την “γιορτή” αυτή να τους χαλάσω,

Προτίμησα σιγά σιγά να σιγοτραγουδώ

μέχρι στην αγκαλιά της νύχτας να χαθώ και πάλι

και κουρνιάζοντας κάτω απ τ’ αστέρια 

ν’ αποκοιμηθώ…

Καληνύχτα σας ψιθύρισα 

κι άφησα την σιωπή να μου χαρίσει ενα τεράστιο σ’ αγαπω….

The way i see the world

Travelling in Greece... and it's natural beauty's. The deep blue sea becomes one with the sky....

                                                                                             
                                                                                    photo taken @Athens Greece

Ο Καθρέφτης

Πες μου.

Πες μου για εκείνες τις σκέψεις που σε βασανίζουν τις νύχτες.

Μίλησε μου, για τα όνειρά που δεν έκανες ποτέ.

Για τις λέξεις που δε πρόλαβες ποτέ να πεις εκεί που ήθελες,

για τις ποντοπόρες σκέψεις που έκανες, χωρίς κανείς να τις καταλάβει ποτέ.

Απάντησε στις ερωτήσεις μου, γιατί κλαις?

Γιατί κοιτάζεις συνέχεια τα σύννεφα με μια νοσταλγία ζωγραφισμένη στο βλέμμα σου?

Γιατί το κορμί σου έχει τόσα σημάδια,

και πως ματώνουν τα χείλη σου τόσο πολύ οταν μιλάς?

Τι σου λείπει τόσο πολύ που κάνει βαριά την ανάσα σου,

τι σε πονάει όταν σ’ αγγίζω στοργικά

και γιατί δεν μ’ αφήνεις να σε πάρω αγκαλιά?

Γιατί πια δεν γελάς

και τι κρύβουν οι μισές κουβέντες που με το ζόρι μου λες?

Γιατί ταξιδεύει τόσο πολύ το μυαλό σου όταν στα μάτια με κοιτάς?

Που πήγε η δύναμη που έβλεπα παλιά μες την καρδιά σου?

Γιατί δεν μου λες? τι φοβάσαι?

Εγώ είμαι…Σε τούτο το καθρέφτη.. το είδωλο σου…

The way i listen the world #1

Enjoy this compilation of favourite tracks...

https://soundcloud.com/mister-van-ex/the-way-i-listen-the-world

The way i see the world #1

Roadtrip in Pelloponisos Greece

Μην με ρωτάς

Τι; Μην με ρωτάς.

Κρατιέμαι ακόμα.

Παλεύω ανάμεσα στα όνειρά μου και σ' ένα σωρό παραμύθια,

παλεύω γερά.

Κρατιέμαι σφιχτά απο ενα σωρό αναμνήσεις,

αναπνέω μέσα απο εκείνα τα φιλιά που απλόχερα μου χάριζες

κουρνιασμένος στη ζεστή σου αγκαλιά και προχωράω.

Υπάρχουν ώρες που η καρδιά μου τρέμει,

σ' αναζητώ εκείνες τις στιγμές, μα είμαι δυνατός.

Κοιτάζω μελαγχολικά απ' το παραθυρό μου,

δεν σ' έχω δει. Δεν σε βλέπω πια.

Η σκέψη μου καρφωμένη σε 'σένα,

γεμίζει ολο μου το κορμί αναμνήσεις.

Ακόμα είναι δύσκολο.

Η σκέψη δεν ηρεμεί ποτέ,

όσο θα μπορώ θα κρατιέμαι, 

για όσο μπορώ...

Πόσες Φορές

Πόσες φορές

δεν προσπάθησα τον ουρανό ν' αγγίξω.

Πόσες στιγμές

δεν ένιωσα κάποια βροχή να με πληγώνει

και πόσες νύχτες

τ' αστέρια έπαιξαν με την ελπίδα μου κρυφτό.

Πόσες φορές 

οι άνθρωποι με κρέμασαν για κάποιο μυστικό.

Πόσα ξημερώματα 

χάρισα στο απέραντο κενό.

Πόσες πληγές μου

σ' ένα τσιγάρο έσβησα 

και πόσα όνειρα θυσίασα 

για ενα μονάχα σ' αγαπώ.

Πόσα παραμύθια 

δεν πρόλαβα να ζήσω

πόσες νεράιδες στον ύπνο μου ποτέ μου δεν θα δω

και πόσα φιλιά

στη λατρεμένη θάλασσα ξανά θα μοιραστώ.

Πόσες φορές οι μέρες μου 

με κέρασαν με φθόνο 

πόσες οι θύμησες

μ' άφησαν μοναχό.

Πόσες φορές 

σιωπηλά δε κρύφτηκα πίσω απ' της καρδιάς μου τις σκιές

ψάχνοντας απάντηση για όλα όσα μέχρι απόψε αγαπώ...

Πόσες φορές...